CONCERT REVIEW

Van een massale opkomst zou ik niet durven gewagen, maar gezien de onvoorziene omstandigheden, in dit geval het schitterende terrasweer, toch nog voldoende echte belangstelling om van Sean Carney een prachtige presentatie los te weken. En wat nog beter was, hij polste ongemerkt wat de luisteraars wilden horen en speelde dat ook. Kortom, hij kwam, zag en overwon.
Sean begint solo met een ingetogen versie van “See See Rider” waarvan ik de tooaard nu nog steeds niet ontcijferd heb. In mineur zover ben ik. Prachtig. Daarna nodigt hij bassist Bill Stuve uit en zet “Ramblin’ on My Mind” in. Onmiddellijk steken de baskwaliteiten van Bill de kop op. Hij weet de lagere regionen van het muzikale spectrum adequaat in te vullen. Als derde nummer kondigt hij zijn eigen compositie en tevens titelnummer van zijn nieuwste CD “Life of Ease” aan en introduceert  de drummer Eric Blume. Een raszuivere jazzdrummer. En Sean toont op deze wijze ook zijn kwaliteiten als performer. Hij bouwt zijn set ‘step by step’ op. Ze spelen ook nog Robert Lockwood’s herwerkte versie van “Sweet Home Chicago” met de naam “Sweet Home Memphis Tennessee” en een andere Carney-original, “What Can I Say, What Can I Do” dat als op het puntje van de tenen wordt gespeeld, in drie mansformaat en dan wordt Gene Walker alias King Sax op de bühne genodigd. Deze oudgediende in jazz- en rockwereld introduceert zichzelf in het Frans, nu ja als ‘woulez woulez amor avec moi’ en in het Nederlands ‘hoelie abend’ wat zoiets als goedenavond moest voorstellen. Maar als hij “Honky Tonk” inzet is het lachen ons gauw vergaan, om plaats te maken voor een zeker ontzag. Dit is inderdaad de grote die nog heeft gespeeld met King Curtis en Jimmy Reed. Een doorgewinterde saxofonist, die flarden van zijn ziel door de koperen buis jaagt. Hij zingt en speelt “Baby, What You Want Me To Do” van Jimmy Reed als iemand die erbij geweest is. En “Tooooeeet’ en gedaan, van Dizzy Gillespie. Om de eerste set af te sluiten krijgen we nog een super New Orleans soul jazz nummer “Shotgun” te horen. Om en bij de vijftien minuten durende funky groove. And we need this short intermission as well as the band does.
De tweede set begint Sean Carney en band met de overbekende Jimmy Reed-hit “Bright Lights, Big City” maar dan in hyper-jazz kleed gestoken. “All These Worries” en “Good Time Charlie” zijn dan weer echte bluesnummers met de Robillard-touch. T-Bone jump is ook van de partij in de “When the Whistle Blows”. Na “I’ve Gotta Gypsie Woman” en “Bad Side Baby” ook twee Carney-originals komt King Sax terug de band vervoegen. “Times Get Tougher Than Tough” van Jimmy Witherspoon en “Quarantaine” van Willis Jackson brengen ons naar de zwarte big band swing tijden. Ambiance cotillon. “Why Do You Lie” is de afsluiter en een pareltje in het T-Bone Walker idioom. Sean Carney speelt heel wat blues, maar is een jazzgitarist. En zijn kornuiten Bill en Eric zijn ook geheel doordrenkt van die jazz en swing toestanden. Tot op het bot, en dat kan je er zo gelijk aan horen. Ze bedanken ons warempel dat wij het hen mogelijk hebben gemaakt om deze jazzy set neer te zetten. Nu zullen we alles meegemaakt hebben. Staande ovatie na een show van bijna drie uur fantastische muziek.
Dergelijke avonden zijn een waar succes. Dat zal iedereen die er was, beamen.

Zaterdag, 17 mei staat de Sean Carney Band met Gene Walker op de planken van het Spring Festival te Ecausinnes. En nog vijf andere top bands op de koop toe.
Wij zijn van de partij. CU there.  

witteMVS